reis door Cuba

Vliegen naar Cuba is bijna een lastigere onderneming vanuit Sint Maarten als vanuit St Maarten. Je kunt er namelijk niet in 1 keer naartoe. Het moet altijd via een omweg. De omweg die door ons werd gekozen was via Panama. De vlucht van Copa airlines vetrok netjes op tijd vanaf Sint maarten en kwam derhalve ook mooi op tijd aan in Panama City vliegveld Tocumen. Vandaar snel overstappen op de vlucht naar Havana. Na aankomst konden we meteen inchecken richting Havana waar het vliegtuig mooi op tijd vertrok.
We hadden ons voorbereid op een lange wachttijd bij de Immigratie in Cuba. Het is immers een communistische staat. Na het invullen van de nodige papieren bleek het bij de immigratie snel te gaan. Joepie, we zijn binnen. Nog even snel de koffers halen en dan de chauffeur zoeken aan de voorzijde van het vliegveld. Helaas. Bij de bagageband was het razend druk en de koffers kwamen maar mondjesmaat op de band terecht. Tot overmaat van ramp bleek onze band niet goed te werken. Toen bleef er nog maar een band over voor aardig wat vliegtuigen. Vluchten uit Rusland, Milaan, Parijs....... Alle bagage mondjesmaat op 1 band...........1 uur, 2 uren, 3 uren en.........geen bagage. Daarna de bagage maar als vermist opgegeven. Dat duurt natuurlijk ook nog een uur. Daarna zonder bagage op zoek naar de chauffeur die ondertussen ook was vertrokken na 4 uren wachten.
Rond de klok van negenen kwamen we dan eindelijk aan bij onze Casa particulare midden in het oude stadsdeel van Havana op een steenworp van de bekende straat Obispo. Eenmaal daar aangekomen werden we gebeld dat 1 van de koffers onderweg was met een taxi. De bagage zat op een latere vlucht en was net aangekomen. Tenminste één koffer. Gelukkig was het mijn koffer (Frank). Na kennismaking met het gastgezin van Boris en Alina nog snel even de stad in voor een versnapering. De volgende ochtend was de koffer van Brita ook terecht en konden we hem ophalen op het vliegveld.

Wat een stad.....
2 miljoen inwoners in een decor van oude vervallen koloniale gebouwen waarin allemaal oude voertuigen van de vijftiger en zestiger jaren rondrijden. Het gros van de gebouwen is in een hele slechte staat. Dat moet 50 jaar geleden toch heel anders uitgezien hebben. "Viva la revolution" onder leiding van Fidel heeft de stad niet veel goeds gedaan. Wel grappig dat zowel Havana als Fidel beiden aan het infuus moeten in verband met veroudering en verval.

Het mooie van de stad is dat hij wel leeft. En hoe. Alles gebeurt op straat. Iedereen is buiten en overal klinken de klanken van Cubaanse Salsa muziek. Hier en daar wordt een dansje gemaakt in volle cafés, barretjes en restaurants en wordt er naar hartenlust gegeten en gedronken. Het eten en drinken wordt in de cafés vooral gedaan door toeristen. De gemiddelde Cubaan heeft daar het geld niet voor. Die komt wel in de kroeg maar teert dan de hele avond op één biertje.

Even een kleine rekensom tussendoor.
Als je als arts / professor werkt, heb je per maand een salaris van om en nabij 900 peso’s. een biertje kost ongeveer 1,5 a 2 peso’s. Dan denk je dat valt nog te overzien. Maar dan komt het staats- geintje. Een peso is niet zomaar een peso. Je hebt een lokale peso (CUP) en een convertible peso (CUC). De CUP is 25 keer minder waard dan de CUC. In alle restaurants, barretjes en de meeste winkels wordt betaald met CUC. Dan blijft er van je salaris van 900 CUP nog maar 35 CUC = 35 US dollar over. Dus ga je een avondje de bloemetjes buiten zetten draai je er zo een Cubaans maandsalaris in een avond doorheen. Zo kan het voorkomen dat een taxi chauffeur, serveerster die met veel toeristen in aanraking komen aan het eind van de maand met een groter salaris thuiskomt dan een afgestudeerd arts. Als je deze rekensom hebt laten bezinken en hem gerelativeerd hebt, is het heel goed vertoeven in Cuba.

Het grootste deel van onze Cuba trip hebben we een vaste gids en chauffeur (met oldtimer) ter beschikking. De gids is gepensioneerd toeristen gids genaamd Josef en de chauffeur een docent wetenschap (Oslo). ( Ik hoef niet meer uit te leggen waarom hij op jonge leeftijd chauffeur van toeristen is geworden).
Beide heren deden hun uiterste best om ons Havana te laten zien. Ook het huis van Hemmingway werd aangedaan. Een prachtig mooi landhuis met een prachtig uitzicht over natuur en in de verte de skyline van Havana.

'S avonds thuis eten bij Boris, Alina en hun dochter Glenda. De eerste avond hadden ze het gevoel dat ze zich moesten terugtrekken in een klein slaapkamertje met z'n drieën maar nadat we ze hadden verteld dat we het veel leuker zouden vinden als ze gewoon in de leefruimte bleven als we thuis waren, was het ijs gebroken. Zeker nadat we een maandsalaris hadden uitgegeven aan drank om thuis een klein Salsa avondje te organiseren. Ik ben blij dat ik de volgende ochtend niet de eerste patiënt was van Alina. (ja, met drank weten ze wel raad).

De bevolking van Havana is super aardig. Iedereen groet heel vriendelijk. Ze proberen zelfs een gesprek met je aan te gaan. Niet om je te verleiden om maar vooral naar een bepaald restaurant te gaan maar veelal puur uit nieuwsgierigheid en interesse of gewoon om Engels bij te spijkeren. Alleen wordt je op de echte toeristische plekken een beetje moedeloos van de bedelaars. Je kunt nu eenmaal niet heel Cuba redden van de ondergang.

Het afscheid nemen van de familie na 5 dagen Havana viel zwaar. Na vochtige oogjes aan beide zijden werden we uitgezwaaid en vertrokken we naar onze volgende bestemming.

160 km snelweg met 70 km per uur in de oldtimer, een bezoek aan een sigaren fabriek waar geen foto's gemaakt mochten worden en dan nog eens 30 km binnendoor bereikten we onze volgende bestemming. We hadden nog steeds de stadse geluiden en heerlijke Salsa sferen in ons hoofd toen we werden afgezet in Vinales.

Vinales
We reden het dorpje in. Letterlijk 2 straten groot, bergachtige omgeving, veel kippen, geiten, varken ossen en paarden en alle andere soorten dieren die hierdoor aangetrokken werden ( onder andere reusachtige aasgieren ) en allemaal mannen met rubber laarzen en vrouwen die de laatste 20 jaar geen modeblad meer hadden gezien of per post ontvangen.
Na kennis te hebben gemaakt met de huiseigenaren, werden we naar een huisje achteraf gebracht. " you are lucky. It is a new house and it is only for you. No other guests" de jonge huiseigenaar en zijn vriendin lopen wel de hele dag in en uit en koken netjes voor ons maar blijven er niet slapen. Aan de voorzijde van ons huisje is een kleine onverharde weg met aan de overkant ook huisjes. Het straatje telt een huis of 25 en er staat letterlijk nergens een auto voor de deur. Wel struikel je over het vee en zwerfhonden. Het is doodstil in het dorp. En er wordt nauwelijks Engels gesproken. Er moest dus gewerkt worden aan Hola, buenos dias. Como esta en que passa. Woordenboek in de linkerhand, fles rum en sigaren in de rechterhand zullen we maar zeggen. Naast het vee struikelen we overigens in Cuba ook over de Limburgers. Niet de echte Limburgers maar meer import Limburgers. Ze wonen er wel maar zijn er niet geboren Limburgers. Nep “Limbo's” dus. Maar dat ter zijde.

De eerste gedachte was: "Waar vinden we snel een bus terug naar Havana." Brita had in de "bijbel" voor reizigers "the lonely planet" gelezen dat 's avonds op het kerkplein muziek gedraaid werd en dat er salsa gedanst werd. Misschien wel leuk dachten we en rond de klok van negen uur trokken we gewapend met zaklamp richting het marktplein.

Op het plein aangekomen zagen we een paar mensen op de bankjes zitten en was de kerkdienst binnen in de kerk in volle gang. Naast de kerk was een poortje met daarachter een binnenplaats, boven het poortje stond " center Cultirales de Vinales" waar duidelijk een optreden ging plaatsvinden. Het was er nog verdacht stil en vooral leeg. Om de avond toch nog enige invulling te geven zijn we na betalen van 1 CUC maar naar binnen gegaan om even af te wachten wat er ging komen. Na kwart over negen werd het drukker en drukker. Het werd zelfs heel erg druk. Half 10, de tl lampen gingen uit, het pleintje was bomvol de muzikanten bestegen het podium, lights out spot on en............. FANTASTISCH, super Salsa band, de drank vloeit rijkelijk, en de dansvloer is na de eerste paar noten bevolkt om niet meer leegte zijn de rest van de avond. Cubanen, Nederlanders, Bolivianen, Fransen, Britten, Brazilianen, Finnen, de rest van Zuid Amerika, Europa en twee halve Sint Maartenaren “united” op 1 grote gezellige hoop. Super avond. WAT EEN PRACHTIG DORP DAT VINALES.

De eerste nacht weetjes van Vinales:
Van veel bier moet je veel plassen.
Van Niet helemaal "ok" eten moet je plotseling naar het toilet.
Erf honden bewaken hun erf door te blaffen waardoor alle andere honden in het dorp ook gaan blaffen.
Ruzie makende varkens in de stal maken ook veel lawaai.
Cubaanse hanen beginnen bij duisternis rond vier uur met hun reveille lofzang.
Als je wakker bent worden krekels ook “mucho irritanto”.
Het lokale leven begint al voor 6 uur op gang te komen.
Ramen dicht en het monotone geluid van een airco verbloemt al het bovenstaande vanaf nacht 2.

Dag twee in Vinales brengen we voor een groot deel van de dag door op een paard. Niet van die doorgezakte pony's zoals we eerder hadden meegemaakt in Mongolië maar een beetje stevigere versie. Dat was ook wel nodig. De omgeving van Vinales bestaat uit geaccidenteerd terrein en klei paadjes die eigenlijk alleen te voet en per paard begaanbaar zijn. De paden zij helemaal uitgesleten door hevige regenval waardoor geulen zijn ontstaan van soms we een meter diep. Onderweg gestopt bij onder andere een grot, tabaksboer, een gewone boer. Waar we na het nuttigen van een paar verkoelende rum mixen en het roken van een sigaar weer op pad gingen. Prachtig mooie tocht door een adem benemend landschap aan de rand van de bergen van Vinales. Het landschap is eigenlijk een mix tussen Jungle, landbouw en bergen.
Na het paardrijden even siësta gehouden na de gedwongen korte nachtrust.
'S avonds uit gaan eten bij een pallada (huis restaurantje). Heerlijk gegeten. We waren vergeten door te geven aan onze huiseigenaren hoe laat we wilden ontbijten. Geen nood. De huiseigenaar kwam op zijn fietsje langs tuffen om dit even te vragen. Lief hè.

Op dag drie zijn we in het dorpje langzaam bekende gezichten. Veel toeristen vertrekken na 1 of 2 dagen weer en loont het zich voor de lokale bevolking niet om kennis te maken. Dag 3 is dan schijnbaar een magische dag want we worden netjes begroet door de mensen in de straat en ons huis wordt gebruikt als openbare doorgang naar de andere straat. Kinderen lopen van voor naar achter door het huis moeders met kind op de arm komt door de woonkamer en na Hola en een glimlach vertrekt ze weer aan de andere kant van het huis door de deur. We hoeven nu niet meer de deur uit om de lokale bevolking te leren kennen. Wel gezellig als je toch geen tv hebt. Daarnaast met de gids rondgereden in de omgeving van Vinales en een paar mooie plekjes bezocht.

Salsa:
Salsa is geen universele dans. Iedere regio houdt er zijn eigen stijl op na. Wij hebben op Sint Maarten de Puerto Ricaanse stijl geleerd omdat Sint Maarten zelf niet zo vindingrijk is en er zelf een stijl op na houdt. De Cubaanse stijl verschilt erg met onze stijl. Wat is er dan beter dan een dagje Salsa te oefenen met een Cubaanse leraar. Navraag leerde ons dat de Salsa leraar ook aan huis komt en zo gezegd, zo gedaan. Dag 4 staat in het teken van Salsa.

Na het ontbijt staat de leraar voor de deur met eigen muziek installatie en bijbehorende muziek. Nou ja, installatie, USB stickie. De rest hadden wij gelukkig bij ons. Na een uurtje of twee oefenen zaten de pasjes er aardig in. ' s avonds maar even naar een salsa feestje geweest om een en ander ook maar even in de praktijk te brengen. Dat ging ons aardig af.

Soroa.
De reis gaat verder naar Soroa. 120 km langzame snelweg. Veel verkeer is er niet op de weg maar hetgeen er rijdt moet je goed in de gaten houden trekkers, fietsers voetgangers, fietsers bromfietsers en paard en wagen soms zelfs tegen het verkeer in. Tegen de middag komen we aan in Soroa en komen we bij ons volgende huisje aan. Soroa is net als Vinales gelegen in een bergachtige omgeving. Alleen lijkt de omgeving meer op een tropisch woud. Het is werkelijk een prachtige omgeving. Veel natuur, prachtige bomen en planten en veel vogel gekwetter.

Als welkomst gebaar hangt het varken al opengesneden aan de schuur en brand het vuur om het hele varken beetje bij beetje te verwerken. Nadat de koffers op de kamer zijn gezet drinken we met de gastheer en vrouw een kopje koffie bij het varken. Daarna gaan we op weg om een prachtige orchideeën tuin en een waterval te bezoeken. Beiden op een steenworp afstand van onze verblijfplaats. Rond een uur of drie komen we weer terug in ons huis en kunnen we stukjes van het varken proeven. Heerlijke stukjes verse spek. Je proefde gewoon dat het vlees vanmorgen nog stond te scharrelen in de wei. We weten in ieder geval dat het avondeten niet meer mis kan gaan.

Eten en drinken.
We hebben geprobeerd om het eten lokaal te doen. Dus zoveel mogelijk bij de mensen thuis. Wat we overal op tafel kregen was witte rijst en bruine of witte bonen in een sausje. Verder veel groenten zoals komkommer en tomaat. Ook altijd vers fruit. Het vlees bestaat uit kip, varken en lamsvlees. Dat wordt vaak eerst gekookt in bouillon waarna het nog even gebakken wordt. Naast dit alles ook nog een portie fruit bestaande uit ananas passievrucht grapefruit en soms een verdwaalde mandarijn of stukje banaan. Bakbananen zitten overigens in gefrituurde vorm nagenoeg bij elke maaltijd. En dit alles altijd in veeeeeel te grote porties.

Over drinken kunnen we heel kort zijn. Water uit de fles en niet uit de kraan. Verder alle drankjes waar rum in voorkomt en alle frisdranken en bier is een kopie van de dranken uit het vrije westen. Dat geld overigens voor veel producten.
cola is hier Tucola en ketchup is Cat Sup. Vooral geen ketchup want dat is Amerikaans en dat kan echt niet volgens het regime Fidela.

De laatste dag bezochten we Las Terrassas . Dit is een natuurgebied op 50 km van Soroa. Helaas hadden we de verkeerde dag uitgezocht. Regen, regen en nog eens regen. We hebben de omgeving in plaats van te voet maar per auto bekeken. Het was gewoon KOUD en NAT. Helaas. Wel leuke dingen gezien maar erg fotogeniek was het niet vanwege het weer. Ook de auto had er bij vertrek geen zin meer in. Beetje last van vocht denk ik. Bij het starten kwam er rook onder de motorkap vandaag en was er geen beweging meer te krijgen in de auto. Na enige tijd geprobeerd om het autootje aan te duwen en dat werkte. Gelukkig maar.

In verband met het slechte weer hoeven we niet buiten onder een afdakje te zitten en worden we door het gastgezin uitgenodigd in huis. Hier hebben we beide kinderen verpest met een paar spelletjes op de Ipad. Die hadden ze nog nooit in handen gehad en je ziet meteen wat een prachtige uitvinding het is. Ze konden er in een mum van tijd mee omgaan en Bad Piggies en Angry Birds werd de rest van avond gespeeld. Van de huiseigenaar Raul kreeg ik een aantal sigaren. Rond de klok van 10 uur zat de eigenaar buiten te genieten van een sigaartje (wat hij elke dag deed). Ik dacht laat ik eens bij hem gaan zitten om een sigaartje mee te roken. Toen gebeurde een klein wondertje. Raul begon te praten over van alles en log wat. Hij vertelde over zijn dorp. Hij vertelde over een orkaan een paar jaar geleden waarbij hij zijn houten huis kwijt was geraakt. Dat hij aansluitend samen met zijn vader dit nieuwe stenen huis had gebouwd en dat het nu nog niet helemaal af was. Wat voor werk hij deed en hij haalde zelfs het fotoalbum tevoorschijn. Die avond weer een vriend voor het leven gemaakt.

De volgende dag met enige vertraging (auto werd gerepareerd) terug naar het vliegveld om de reis voort te zetten naar MIAMI. (Natuurlijk via Panama want er is immers een Embargo tegen Cubu). Het is een reis in vogelvlucht van 90 mijlen maar door de omweg vlieg je 5 uren.

Bedankt inwoners van Cuba. Jullie hebben onze harten gestolen.